Historiek

In 1867 was rentmeester A. E. I. De Marbaix van de hoeve, burgemeester van Eindhout geworden. Blijkbaar wilde hij nog meer, want in 1870 stond hij op de liberale kandidatenlijst voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

Tijdens de verkiezingscampagne werd De Marbaix door de katholieke pers fel bekritiseerd. Zij verweet hem ondermeer dat hij als "professeur-honoraire" stond ingeschreven op de ledenlijst van de liberale harmonie van Geel. Ook zagen de politieke tegenstanders uit de streek hem als 'een Waalschen veearts, buiten de omstreken van Eijnthout, ongekend in de Kempen'.

Het verwonderde dan ook weinigen dat De Marbaix niet werd verkozen. Maar de burgemeester was een doordrijver. Na zijn verkiezingsnederlaag kon hij Mevrouw Vander EIst, kasteelvrouw van de Ossestal, overhalen hem te omringen met een muziekkorps. Hij was er stellig van overtuigd dat dit zijn populariteit zou vergroten. En De Marbaix kreeg zijn fanfare. In 1873 was het zover.

Het jaar nadien (1874) kreeg de fanfare van Eindhout haar vaandel. Het was een geschenk van mevrouw Vander EIst. De feestelijke inhuldiging had plaats op 29 juni. Alle muziekkorpsen uit de omgeving waren er op uitgenodigd.

Buiten de eigen muziekvereniging namen aan het feest ook deel: de fanfares van Klein Vorst, Groot-Vorst en Mol, de harmonies van Geel, Veerle, Oosterlo en Meerhout, en verder de zangverenigingen van Zittaart en Gestel.

Of de Eindhoutse muziekmaatschappij vanaf haar ontstaan een naam droeg, weten we niet. Wij menen van wel, want het is ondenkbaar dat mevrouw Vander EIst in 1874 een vaandel overhandigde, waarop geen tekst prijkte. Toch is het pas in 1879 dat voor het eerst de naam "De Vrede" wordt vermeld.

In 1888 wordt de fanfare plots "De Eendracht" genoemd. Dat is ook zo in 1890. Er waren dan nog 19 muzikanten en 26 ereleden.

De naamsverandering en de forse terugval van het aantal muzikanten laten vermoeden dat in die periode grote moeilijkheden waren ontstaan in de schoot van "De Vrede". Van bij de aanvang bleek het Eindhouts muziekkorps te beschikken over uitstekende dirigenten. De belangstelling van mevrouw Vander Elst en burgemeester De Marbaix voor de fanfare was zeker niet vreemd aan dat feit.

De eerste muziekchef was Michaël Krein. Hij was aanvankelijk solo-tuba bij het 2de Regiment Jagers-te-voet, maar trad later toe tot de muziekkapel van het 1ste Regiment van de Gidsen. Daar werd hij in 1876 tot onderkapelmeester bevorderd. Michaël Krein werd opgevolgd door een ander militair. Zijn naam luidde Sen(n)wald. Hij behoorde tot de kapel van het Regiment Lanciers. Over hem vonden we weinig gegevens terug. Uit de periode 1873 tot 1890 kennen we nog een derde dirigent: Frans Gommaar Momont. Deze laatste werd in 1890 opgevolgd door Frans Oeyen.

Dirigent Oeyen was de eerste niet-professionele muziekleider van "De Vrede". De tijd van beroepsdirigenten was voorbij. Ook de invloed vanuit de Ossestal verminderde voortdurend.

"De oude zaal", zoals zij in de volksmond gewoonlijk wordt genoemd, is gelegen op de Meir te Eindhout. Het is een langgerekte woning zonder verdieping. Dat gebouw was ooit het eerste lokaal van "De Vrede". De fanfare bleef er bijna dertig jaar. In 1902 verhuisde zij met hebben en houden naar de nieuwgebouwde zaal van Isidoor Hendrickx-Mens in het dorp. Daar nam onderwijzer Frans Cuypers in 1905 de dirigeerstok over van Frans Oeyen.

In 1913 bestond "De Vrede" 40 jaar. Dat werd gevierd met een festival waarop alle muziekkorpsen uit de streek waren uitgenodigd. Eerder, in 1890, was dat ook gebeurd, toen naar aanleiding van het 25-jarig bestaan.

Begin 1914 kwam er een nieuwe 'muziekmeester'. Lambert Alfons SeIs volgde meester Cuypers op. Tezelfdertijd stelde het bestuur Jan Frans SeIs, broer van Alfons, aan tot 'hulpmuziekmeester". Hij moest zich vooral bezighouden met de opleiding van jonge muzikantjes.

Kort daarna, begin augustus, brak de Eerste Wereldoorlog uit. Alle verenigingsleven viel stil. Ook de fanfare "De Vrede" staakte noodgedwongen alle activiteiten.

Het hernemen van de muzikale activiteiten van fanfare "De Vrede", bleek na de oorlog niet zo eenvoudig. Moeilijkheden leidden tot tweedracht in de fanfarerangen en een deel van de muzikanten scheurde zich af. De groep onder leiding van dirigent Alfons SeIs verhuisde naar herberg "De Kroon" en behield de naam "De Vrede"

De andere, aanvankelijk "de wringers" genoemd, bleven in de zaal van Isidoor Hendrickx en noemden zich "De Standaard " .Meester Louis Cuypers werd hun dirigent. In 1931 nam Emiel Binnemans het dirigeerstokje over van meeste Cuypers. Ook in datzelfde jaar nam "De Standaard" haar intrek in de nieuwe zaal van Jozef Daems in het dorp.

De oorlogsdreiging op het einde van de dertigerjaren dwarsboomde de werking van beide Eindhoutse fanfares. Door de soms onverwachte inkwartiering van gemobiliseerde soldaten in de gemeente, moesten de zalen door de muziekmaatschappijen telkens opnieuw worden ontruimd. Het muzikale leven viel helemaal stil toen in mei 1940 het Duitse leger België binnenviel.

Na de Tweede Wereldoorlog (1940-1945) werd in Eindhout een nieuwe fanfare gesticht onder de naam "Sint-Lambertus". Ze ontstond uit de vooroorlogse "De Standaard" en "De Vrede". Alhoewel men aanvankelijk vreesde voor moeilijkheden, verliep de hereniging vlotter dan verwacht.

Op 28 mei 1945 had in Eindhout de eerste Mis plaats van E.H. Vital Sels. De wijdeling en vader Sels hadden de wens geuit, dat de viering zou worden opgeluisterd met fanfaremuziek.

Er werd een beroep gedaan op hoofdonderwijzer Jozef Das van de jongensschool om met een groepje bereidwillige muzikanten uit de vooroorlogse korpsen een gelegenheidsfanfare te vormen, om aan de wensen van de familie Sels te voldoen. Dat lukte en na enkele repetities stapten muzikanten van "De Standaard" en "De Vrede" op de bewuste dag naast elkaar in de optocht.

In 1947 kreeg de fanfare haar eerste vlag en enkele jaren later nam de fanfare Sint Lambertus deel aan muziekwedstrijden. Dat gebeurde achtereenvolgens in: Mol-Sluis, Tessenderlo, Hoogstraten, Lommel en Groot-Vorst. In vijf jaar tijd, van 1953 tot 1957, was men opgeklommen van 4de afdeling naar Uitmuntendheid. De top van het kunnen was op dat ogenblik bereikt. Naar aanleiding van de gouden jubileum van Alfons Sels als dirigent, werd in 1958 een grote internationale muziekwedstrijd ingericht. Alles verliep succesvol. Datzelfde jaar nog kregen de muzikanten een uniform. In 1959, na het ontslag van Alfons SeIs, hanteerde Emiel Binnemans de dirigeerstok. In januari 1961 volgde Renaat Van Tendeloo hem op. Ook hij bleef niet lang, want in mei 1963 werd Alfons Van Loo dirigent. Chef Van Loo was een uitstekend leermeester. Onder zijn leiding kende de Eindhoutse fanfare een forse heropbloei. Op de muziekwedstrijden in Poederlee (1967) en Tongerlo (1968) behaalde men eerste prijzen met 'lof van de jury'.

De eerste voorzitter van Sint-Lambertus was René Dassen. Onderwijzer Karel Binnemans werd penningmeester en hoofdonderwijzer Jozef Das, secretaris. De eerste maanden van de fanfare Sint-Lambertus betekenden voor iedereen een aanpassing. De vroegere rivaliteit tussen "de wringers" en "de lappers", die jarenlang had bestaan, verdween bij iedereen niet even snel. Ook de jarenlange gedwongen muzikale inactiviteit tijdens de oorlog speelde, vooral oudere muzikanten, soms parten. Toch liep het na enige tijd allemaal vlot.

Op 3 juli 1945 vergaderden de afgevaardigden van "De Standaard" en "De Vrede" in het café van Jozef Janssens te Eindhout voor een stichtingsbijeenkomst van een nieuw muziekkorps. De stichtingsakte was kort en uiterst bondig. Ze omvatte zes punten, waarvan de eerste luidde: "Ondertekenden, Voorzitter en Bestuursleden der fanfarenmaatschappijen De Vrede en De Standaard verklaren hierdoor dat hun muziekmaatschappijen vanaf heden hebben opgehouden te bestaan en zijn omgevormd tot ééne fanfaremaatschappij Sint - Lambertus. " Er werd ook overeengekomen de vaandels van de twee ontbonden maatschappijen in bewaring te geven bij pastoor Adriaansen. Als muzieklokaal werd zaal "De Standaard" gekozen en muziekmeester werd Alfons Sels. Emiel Binnemans werd aangeduid als zijn opvolger. Tenslotte zouden alle bezittingen, baten en lasten van de ontbonden maatschappijen overgedragen worden aan de nieuwe fanfare.

In 1964 kreeg fanfare Sint-Lambertus het predikaat "koninklijk".

Nadat chef Van Loo vroegtijdig zijn ontslag had gegeven, werd hij in oktober 1968 opgevolgd door Paul Verheyen. Zes jaar later, in 1974, volgde Frans Van Loy hem op. Dirigent Van Loy leidde de koninklijke fanfare tot in juni 1986. Paul Verheyen kreeg dan voor de tweede maal de dirigeerstok in handen.

In augustus 1994 werd de jonge Georges Moreau aangeworven als nieuwe dirigent. Hij bleef tot midden september 2002 en werd opgevolgd door Felix Ceunen.
Eind Juli 2005 werd Wim Hermans aangesteld. Deze werd opgevolgd door Bernd Van Echelpoel in april 2010.

Toen burgemeester René Dassen (eerste voorzitter van de gefusioneerde fanfares) in juni 1970 stierf, was hij 25 jaar voorzitter van de Sint-Lambertusfanfare. Hij werd opgevolgd door Juul Smolders. Die overleed in augustus 1979. Daarna werd Alfons Aerts de nieuwe voorzitter. Aerts nam ontslag in 1990 en Jos Binnemans volgde hem op eind december. Jos was de jongste voorzitter van de fanfare sedert haar ontstaan in 1945. Tegen alle verwachtingen in gaf hij in december 1993 zijn ontslag.

Begin 1994 werd Jef Voet verkozen als nieuwe voorzitter. In 2006, bij de herverkiezing en herverdeling van de mandaten in het bestuur besloot hij om het voorzitterschap over te laten aan anderen. Hij was intussen de 80 gepasseerd en vond dat het roer moest overgenomen worden door jongere mensen. Het bestuur volgde hem hierin en benoemde Jef tot ere-voorzitter.

Flor Mangelschots werd alzo de nieuwe Voorzitter. Hij werd bijgestaan door een nieuwe Ondervoorzitter, met name Louis Gilis. De Secretaris, Willy Voet, en Penningmeester, Willy Dillien bleven dezelfde.

In 2015 besloot Flor de taak van Voorzitter over te laten aan de jongere garde. Hijzelf vult de taak van Ondervoorzitter in en Jimmy Cuinen werd de nieuwe Voorzitter.

In 2016 heeft Koen Goos de taak van Penningmeester overgenomen van Willy Dillien. Willy besloot dat het tijd was om de fakkel door te geven.

In September 2017 besloot Flor om de bestuurstaken over te laten aan de jongere garde. Hilde Sels volgde hem op als Ondervoorzitter.

Op 10 Oktober 2017 kende de Fanfare een groot verlies...
Onze Secretaris, bestuurslid en een van de trouwste muzikanten van de Fanfare, Willy Voet, is thuis op 67 jarige leeftijd overleden... Koen Goos nam sindsdien de taak als Secretaris van Willy over.